hoofdpagina
reisfilms
Brugge
salsa
tango
tuinen
gastenboek

Jean-Pierre Van Loocke

stelt voor

Geschiedenis van de Argentijnse tango

 
 
  
 
 

 

VOORWOORD

 
Hoofdstuk 7  Tango als dans
 

1492-1880:
ONTSTAANSGESCHIEDENIS ARGENTINIË EN URUGUAY

1880-1917:
VANAF DE GEBOORTE VAN DE TANGO TOT AAN DE GUARDIA VIEJA

1917-1935:
TANGO UP AND DOWN

1935-1955:
HET GOUDEN TIJDPERK VAN DE TANGO

1955-1990:
HET DONKERE TIJDPERK

1990 en verder:
NEO-TANGO

TANGO ALS DANS

SLOTBESCHOUWING

BIBLIOGRAFIE

 
 

Gastenboek: graag jouw mening over dit werkstuk!

 

 

3. VOOR 1900

De milonga en de tango als dans waren iets nieuws. De danspartners bewogen op de muziek met hun lichaam tegen elkaar, wat een speciale sensatie gaf. Ze waren er trots op en beschouwden de dans als een symbool van vrijheid. De omhelshouding ontstond waarschijnlijk door de africanisering van de mazurka met de milonga. In bordeelsferen waren er natuurlijk ook mannen die het aangenaam en opwindend vonden om zo dicht met een vrouw te dansen.

In die tijd worden er ook milonga’s gedanst, om te spotten met de mulatten en zwarten. Het zijn in hoofdzaak de compadritos die zich hiermee inlaten.

De compadritos zorgen ook voor de ontwikkeling van de tango als dans. Omdat er zo weinig vrouwen waren, dansten de mannen vaak onderling met elkaar. Daarbij beeldden ze vaak gevechten uit onder elkaar, verwijzend naar de gevechten om de eer die ze uitvochten met het mes dat ze altijd bij zich droegen. Soms moest hun dans ook een ruzie uitbeelden tussen een pooier en een prostituee.

Wat de choreografie van de tango zo typisch maakte, was dat er pauzes in de dans werden ingelast. De man stond ineens stil, terwijl de vrouw allerlei figuren en bewegingen deed met haar benen.

Ook heel speciaal was dat de dansers heel dicht tegen elkaar dansten. Volgens danser Carlos A. Estevez (Petróleo) danste men rond 1880 enorm dicht tegen elkaar, met de lichamen bijna in elkaar verstrengeld, zodat die één geheel vormden en ze haast niet anders konden dan de passen gelijktijdig te zetten. De man hield daarbij zijn rechterarm hoog over de schouder van de vrouw en danste heel dicht tegen zijn partner, weliswaar kaarsrecht, zonder voorover te buigen.

Nog volgens Petróleo begint vanaf 1889 een 2de fase in het dansen van de tango, waarbij er nog steeds heel sensueel gedanst wordt, maar waarbij er nu ook gedanst wordt in bordelen. Men begint nu ook al spottend bewegingen over te nemen van de dansen van mulatten en de negers.

Vanaf 1895 treedt volgens Petróleo een nieuwe fase in de danshouding in en komt de rechterhand van de man rond de heup van de vrouw te liggen, terwijl de linkerhand laag, tegen het been werd gehouden.

 

Na 1900

Vanaf 1900 wordt de tango meer en meer losgekoppeld van het sexuele en gaan de dansers op zoek naar nieuwe figuren en verbeteren ze hun bewegingen. Om meer ruimte te hebben om de figuren te doen, gaan de dansers schuiner dansen, met alleen nog het bovenlichaam tegen elkaar, maar met de benen weg van elkaar.

Eens de tango de gegoede kringen in Europa bereikt, wordt de dans minder fysiek en minder uitdagend, maar meer voornaam en elegant. De pas waarbij de man zijn voet en been steekt tussen de benen van de vrouw verdwijnt. In de plaats daarvan plaatst de man zijn voet opzij of naar achter.

De introductie van de bandoneon draagt ook bij tot meer elegantie, want het ingewikkelde instrument maakt dat het ritme van de muziek verlangzaamt.  

In de danszalen wordt de trage salontango gedanst. Op straat houden de mensen vast aan de volkse en ritmische tango orillero.

 

Na WO I

Na WO I breekt de tango verder door. In de jaren 1920 komt de dansstijl tango liso (ook salontango genoemd, zijnde een tango zonder ingewikkelde choreografie, waarbij het accent ligt op elegantie en op het perfect dansen op de maat) tot ontwikkeling. De maat van de muziek verandert in 4 / 4.

In dansscholen worden figuren aangeleerd die voor iedereen hetzelfde zijn, zoals de media luna, de ocho, de corrida, quebradas, cortes y sentadas.  Er wordt meer in open houding gedanst, met het lichaam mooi rechtop en de linkerhand van de man hoog boven het hoofd. De klemtoon ligt op elegantie. Volgens kenners is het Ovidio José Bianquet (“El Cachafaz”) die deze manier van dansen uitvindt. Men spreekt hierbij ook over salontango. 

Vanaf ca. 1925 nemen de dansers een nieuwe houding aan. Ze gaan leunen tegen elkaar en houden alleen nog voeling met elkaar tot op borsthoogte. Door zo te leunen op elkaar, kunnen de benen verder van mekaar te staan, in een hoek van 35 graden, waardoor er extra ruimte vrijkomt voor nog andere figuren en versieringen, sentadas

Vanaf ca. 1930 veranderen de dansers de houding nog maar eens en wordt ook het ritme veranderd. Er wordt nu gedanst op de maat 4/8, met grotere passen en in een danshouding zoals we die vandaag de dag kennen, met de linkerhand van de man op schouderhoogte.

Voor 1935 spelen de orkesten zwaar en langzaam. Op de salons in het centrum van de stad, wordt eerder sober gedanst, in elk geval veel minder flamboyant dan in de buitenwijken van de stad, waar men van alles danste.

Tekstvak:  Rond 1940 nadert de dans de perfectie. Er wordt nog steeds gedanst op de maat 4/8. Nieuwe figuren die het licht zien, zijn de giro naar links en naar rechts, de doble en de triple, de arrastres, picadas, voleos, ganchos, traspiés.

Er wordt veel geëxperimenteerd en elke buurt ontwikkelt zijn eigen stijl. Op salons is duidelijk te zien wie van Valentin Alsina, Pompeya of Villa Urquiza komt.

Tijdens de regering van Evita Perón is tango op zijn hoogtepunt. De regering doet er alles aan om de tango te promoten en subsidieert meer dan 650 orkesten. Het is druk op de tangosalons. De mensen dansen vnl. in close embrace apilado stijl. In de oefensalons ontstaat de fantasía.

In de jaren ’50 wordt het benenspel verfijnd. De vrouwen beginnen hun benen hoger op te heffen en zowel de man als de vrouw begint te experimenteren met haakbewegingen tussen elkaars benen.

Na de dood van Evita Perón verbiedt het militaire regime om tango in het openbaar te dansen. De salons worden gesloten en er wordt alleen nog gedanst in het geniep. De jonge generatie maalt er niet om. Jongeren ontdekken andere dansgenres, zoals de rock ’n roll, en doen tango af als ouderwets, als een dans voor oudere mensen.

Na de val van de militaire junta in de jaren 1980 krijgt tango weer kansen. De show Tango Argentino waarbij het accent op de dans ligt, doet de wereld weer belangstelling krijgen voor tango.

De sterren van deze show worden leraars en de dansscholen stromen vol met mensen die Argentijnse tango willen leren dansen.

De klassieke tango is fel begeerd, maar dankzij modern klinkende orkesten die vooral bij de jeugd als cool wordt ervaren, geraakt ook de tango nuevo in trek.

Vandaag de dag is de belangstelling voor tango in Buenos Aires en Montevideo enorm. Elke week zijn er meer dan 130 tangosalons in Buenos Aires alleen al.

 


 
       
       
       
vorige