Reisverslag
Cuba : 30 maart –
Anne De Meerleer, 38 jaar, Press & PR Toerisme Brugge (4° keer Cuba, ondertussen passioneel Cuba-liefhebber)
Jean-Pierre Van Loocke, 42 jaar, redacteur Informatiedienst (1° keer Cuba, passioneel filmer)
Maite, 9 jaar (1° keer Cuba)
Jonas, 7 jaar (1° keer Cuba)
HAVANA- Pinar del Río-VIÑALES-Soroa- HAVANA-Cienfuegos-
TRINIDAD-Sancti Spiritus-CAMAGUEY-Santa Lucía-
Bayamo-Manzanillo-NIQUERO-Zuidkust-SANTIAGO DE CUBA-
BARACOA-Noordkust-BANES-MAYAJIGUA- SANTA CLARA- PLAYA GIRÓN-Playa Larga-
VARADERO
Transport:
flight only, geboekt bij Connections gedurende de promotieweek.
Trein (prijs inbegrepen in vliegtuigticket)3h30 Brugge-Amsterdam
|
Martinair : heen:Amsterdam-Havana (10u. vliegen) terug: Varadero-Amsterdam (9u. vliegen)
Prijs: 500€ per volwassene inkl. luchthaventaks Amsterdam 400€ per kind inkl. luchthaventaks Amsterdam 25€ per persoon voor een toeristenkaart (verplicht
om Cuba binnen te komen) |
|
Transport ter plaatse:
Huurauto Toyota Yaris à 52USD per dag, verzekering inbegrepen.
Afhalen in Havana en weerbrengen in Varadero: extra kost van 25USD
Rekening houden dat je 1 à 2USD per nacht moet bijrekenen
voor het “bewaken” van je auto. Ook in een stadje moet je overdag soms iets
geven. Eventueel kan je dan een spulletje geven.
Klimaat:
Lente, zoals bij ons. Maar het weer is beter: 28-
Wij hadden in’t begin in Havana frisser en winderig weer, en
in Baracoa 3 dagen stortregen. De rest van de reis hadden we prachtig weer.
Geld:
Overal kan je in dollars betalen. In Varadero kan je ook in euros betalen.
Peso convertible: 100 centavos is 1USD (muntjes van 5,10,25 centavos)
Peso cubano (moneda nacional): 26 pesos cubanos is 1USD (koperen munten van 1 peso, briefjes van 10 en 20 pesos)
Het is gemakkelijk om enkele dollars te wisselen in pesos cubanos. Je kan dan gemakkelijker eten/drank kopen aan straatkraampjes. Je kunt in Cadeca (wisselkantoren) of gewoon op straat wisselen).
Opgelet: het symbool voor peso cubano is hetzelfde als de
dollar, maar met 1 streepje i.p.v. 2!
Eten:
Geen gezondheidsprobleem om eten op straat te kopen.
Fruit:
Allerlei soorten bananen:
- tostones: geplette gefrituurde bananen van 5mm dik
- chicharrones de plátano: gefrituurde zoute bananenchips
- plátano fruta: kleine banaantjes om zo op te eten
Ananas, sinaasappel,
toronja (pompelmoes)
guayaba
fruta bomba (mango)(zie foto hiernaast gemengd met bananen)
zapote (fruit met een harde schil)
pollo: kip
langosta: kreeft
camarrones:
pescado: vis
bistec: heel dunne biefstuk, dikwijls opgediend met citroen
cocodrilo: krokodil (aan Península Zapata)
arroz blanco: witte rijst
congrí: rijst met een saus van zwarte bonen erdoor gemengd
boniato: zoete aardappel (in schijfjes of als dikke
frieten)
ensalada: tomaat, witte kool, komkommer (pepino)
Drinken:
Vers fruitsap van pompelmoes, sinaasappel, mango, mamei (naturel of met melk)
mojito: rhum, spuitwater, verse muntblaadjes, ciroen (nationale drank)
daiquirí: rhum, marashino, geschilferd ijs (zoeter)
bier: Cristal, Bucanero, Hatuey
malta: soort refresco, maar ’t smaakt naar futloos
bier
Wegen:
Over ’t algemeen zijn de wegen in goede staat. Aan de noordkust tussen Baracoa en Moa is de weg zeer slecht, vol putten.
Opgelet: er zijn heel weinig wegwijzers, dus je hebt een goeie wegenkaart nodig om je te oriënteren! Ook liefst enkel overdag rijden, want de wegen zijn niet verlicht, en veel mensen rijden op paarden, paardenkarren, Chinese fietsen zonder licht.
Zelfs op de autosnelweg rijden mensen met de fiets en paardenkarren.
Onder de bruggen en op kruispunten staan meestal veel mensen
te wachten, in de hoop een lift te krijgen. Heb medelijden, en neem er
regelmatig mee!
Prijzen:
20USD taxi
luchthaven-
5USD per volw H/T.pedraplén naar Cayo Jutías
5USD per volw.park en waterval Salto El Rocío (Trinidad)
3USD Chorro de Maita Indianendorp (Banes)
4USD péage H/T per auto naar Cayo Coco (Noordkust)
20USD taxi naar vliegveld Varadero
0,90USD benzine/liter
1USD gemiddeld Casa de
1 à 2USD per nacht autobewaking
1 à 1,5USD per biertje
1,60USD grote fles water
1,80USD grote fles limonade
1,60USD pakje koekjes
3USD fles rhum Silver dry
6-8USD dîner, met dikwijls fruitsap inbegrepen
1USD per drankje
15-25USD dbl/nacht
5pesos: pizzaatje (heel warm, wordt meestal dubbel geplooid in een papiertje: heerlijk!)
1peso: refresco (vers fruitsap, meestal aangelengd met water)
3pesos: bontje radijzen
6pesos: een tros bananen
1peso: een ritje op de kermis
3peso: Cubaanse frisco
0,5peso: croqueta (kroketje met kip of andere vulling)
1,8 peso: panetelo (grote droge koek/brood met kaneel)
1peso: maní (smal wit tubetje met pindanootjes, meestal verkocht door straatventers))
1peso: maní molido (stukje zoete en vettige
pindapasta)
Overzicht met adressen en prijzen zie einde van dit verslag
carei del mar of tortuga esclave: schild van een zeeschildpad
Reisdagboek
(geschreven door Anne)
zondag 30/03
0805h trein genomen naar Amsterdam (0330h, met overstap in Antwerpen).
Martinair vertrok om 1500h voor een vlucht van
De kindjes en Djiepie gingen vroeg slapen. Ik nam een douche en ging nog op stap met Humberto tot middernacht.
We sliepen heel slecht. Nancy en haar familie hebben nl. nog
tot 0400h ’s
maandag 31/03
Het was de hele dag nogal frisjes in Havana.
We gingen samen met Humberto op stap. Hij is speciaal
afgekomen om enkele dagen bij ons te zijn. Eerst ontbeten in Calle Obispo,
de gezellige straat van Havana Vieja. De Plaza de
De Malecón ontbrak ook niet op ons programma, maar die was niet zo romantisch en zonnig als de vorige keer: ruige golven zorgden ervoor dat je eigenlijk aan de kant van de huizen moest lopen, i.p.v. op de dijk zelf. JP daagde natuurlijk het lot uit, en ging onverstoord verder met filmen.
’s Na
Ik ging met Humbe en Maite en Jonas naar Andrés en Zenaida, waar ik in februari 1x geslapen heb. Ik had foto’s mee van het verjaardagsfeestje van hun dochtertje, en heel wat kleren en 2 paar turnpantoffeltjes.
’s Avonds gingen we eten in Restaurante Hanoï. Goedkoop, maar ’t eten was niet echt warm. Bovendien was het eigenlijk nogal koud buiten, door de wind.
JP ging naar huis met de kindjes, en ik ging nog op zwier
met Humbe.
dinsdag 01/04
Weer om 0800h opgestaan. Deze nacht al beter geslapen. Het was weer nogal fris en winderig weer!
We moesten van slaapplaats verhuizen, want Nancy had een reservatie voor een hele periode. Gelukkig was onze nieuwe slaapplaats vlak om de hoek, met zicht op het Capitolio vanaf de living. De man had een speciale voornaam, nl. Bienvenido. Ik vond hem een beetje raar.
Eerst ontbeten in Calle Obispo, en dan gaan kijken om een
auto te reserveren in Hotel Sevilla. Een Toyota Yaris, à 51USD per dag. Amper
We bezochten eerste de Iglesia del Santo Angel Custodio,
een kerk vlak naast het Museo de
Om 1330h haalden we de huurwagen op. We reden eerst naar de Fábrica de Tabacos Partagas. Djiepie probeerde een vergunning te krijgen om te mogen filmen, maar daarvoor moesten we naar de stadswijk Miramar rijden. Zo gezegd zo gedaan. Humberto toonde ons de weg naar het bureau. Daar werden we onverrichter zake teruggestuurd naar Partagas zelf. (Nu ja, ondertussen konden we zien dat Miramar een rijke wijk is, met veel ambassades e.d.m.) En in Partagas verspilden we een uur met heen en weer telefoneren, zonder resultaat.
We reden naar de Plaza de
We reden verder en passeerden de Universidad. Nog iets nieuws voor mij. Mooie tempelachtige gebouwen. Aan de voorkant een enorme trap “met zicht op zee” in de verte.
Dan naar de Malecón, naar Hotel Nacional. Op het plein ervóór was er juist een oefen-défilé voor mannequins bezig. De mooiste jonge meisjes waren op het appél...amai Djiepie...en filmen maar! Er was ook een mannen-défilé, maar die was niet zo bijzonder. In Hotel Nacional ging Humbe niet mee. Waarschijnlijk mocht hij als Cubaan sowieso niet binnen. Alweer discriminatie... De lobby is mooi, maar het zwembad is nu ook niet zo super-de-luxe! Nog eventjes gestopt aan de Malecón, waar de wind nog steeds de golven over de rand van de dijk sloeg.
Djiepie, Maite en Jonas gingen naar een baseballwedstrijd.
Ik zag dat niet zitten, omdat ik niet sportief ben en niet graag in een stadion
naar om ’t even welke sport ook ga kijken. Dus ging ik met Humbe eten in een paladar:
bistec de cerdo, chicharritas de plátano, arroz. Ik kreeg het
niet allemaal op. Daarna nog wat gaan wandelen en iets gaan drinken, en we
kwamen op ’t zelfde moment als JP thuis.
woensdag 02/04
JP stond vroeg op om te gaan filmen. Wij stonden op om 0830h. We namen ontbijt voor twee (3,5USD p.p.):3 broodjes, ei met ui, tomaat, 2 kroketjes, ananas, fruta bomba.
We bezochten het Capitolio (gratis als gids). Geen probleem om te filmen. Mooie vergaderzalen en bibliotheek José Martí. Daarna stopte JP nog eventjes om het Casa Natal José Martí te filmen. Ik ging nog vlug op de souvenirmarkt muziekinstrumentjes kopen voor op school. Rond 1130h vertrokken uit Havana. Aan de Marina Hemingway stopten we om snel te picknicken aan de rand van het water. Leuke bootjes, kanaaltjes met blauwgroen water. We stopten ook eventjes in Mariel, vanwaar veel Cubanen naar Miami proberen te vertrekken. Niet zo bijzonder.
De autostrade naar het Westen is de beste van heel Cuba.
Verschillende rijstroken naast elkaar (maar niet aangeduid met strepen: je
rijdt eigenlijk waar je wilt). Veel mensen staan te wachten onder de bruggen op
een lift te krijgen. Er staan ook soms venters langs de weg om kaas of fruit te
verkopen. Ook paardenkarren en fietsen zie je hier op de baan...dat zou je in
België niet moeten proberen! We stopten in Pinar del Río,
waar Djiepie de Fábrica de Tabacos Donatien wilde filmen. Weeral
niet mogelijk om een toelating te krijgen, tenzij we naar het Ministerio de
Rond 1730h kwamen we toe in Viñales. Dit is zowat het dorp waar ik de meeste mensen ken, mijn tweede thuis. Maritza had gelukkig de boodschap gekregen dat we bij haar bleven slapen. Haar dochtertje Duñia is veel veranderd, al een echte juffrouw. We installeerden ons op de kamer (2 dubbele bedden met roze beddengoed) en gingen op vriendenbezoek. Eerst naar Anisleidis (we hadden Emelina en co zien thuiskomen, maar wilden dat bezoek nog wat uitstellen). Anisleidis is iemand die ik vorig jaar leren kennen heb, toen ze hoogzwanger was. Ze woont in een huisje zonder elektriciteit of stromend water aan de rand van het dorp. Ik wist van de reis in februari dat het babytje een dochtertje was. Ik had dus heel wat babykleertjes mee, die ik o.a. van een collega gekregen had. Ze was heel blij me te zien. Haar man Celestino was er ook, en haar zoon van ong.15j en haar 2 buurkindjes. Ze bood ons een kopje koffie aan.
Volgende bezoek was aan Estrella, de zus van Emelina. Ik had kleertjes mee voor haar kleindochtertje Claudia. Daarna naar Emelina, Manuel en Yamilka., voor wie ik ook kleren mee had.
Maritza had weer lekker gekookt: pollo, malanga frita, tostones, arroz, potaje de frijoles, ensalada, plátano, ananas.
Noel, een jonge boer die ook paarden verhuurt en die ik ook
van vorig jaar ken,kwam af en kreeg ook cadeautjes van me.Ik ging met hem nog
naar bar Artex. Er was veel ambiance en leuke muziek. Wat gedanst, en om
middernacht was ik thuis. In Viñales zijn er maar 2 plaatsen om uit te gaan:
bar Artex voor een jonger publiek, en de bar aan de overkant voor een iets
ouder publiek. Elke dag vanaf ong. 2100h is er muziek. In ’t weekend is er
natuurlijk het meeste ambiance.
donderdag 3 april 2004
Lekker ontbijt: veel brood, boter, chocomelk, koffie, zumo
de toronjas, ei, ananas, banaan, fruta bomba.
Rond 1000h reden we naar Noel om te gaan paardrijden. Er was veel zon, aangenaam weer; Telkens weer geniet ik van het landschap en de rust hier. Ik geraak het niet beu. Ook Djiepie zei dat het hier een aards paradijs is. Jonas en ik zaten op 1 paard (‘Mulata’), en Maite zat bij Noel (op ‘Bola’). We ruilden ook eens. JP wilde stappen, omdat hij zo beter kon filmen. De oogst van de tabak was al verder gevorderd dan in februari, maar de velden stonden er toch nog groen bij. Enkele arbeiders waren nog bezig de oogst binnen te halen, en er hing nog tabak buiten te drogen.
We reden naar de Cueva de Palmaritas. Daar stond er een guajiro (boer) met een grote zaklamp. We gingen naar binnen, tot op het einde van de donkere grot. Spannend voor de kindjes!
De guajiro gaf ons nog een cocos en 2 toronjas,
waarvoor we hem 3USD gaven.
Bij Maritza aten we pargo en bistec de cerdo.
Daarna ging ik samen met Noel nog naar de Artex. JP kwam ook nog iets drinken.
Om middernacht was ik thuis. Het was blijkbaar geen probleem om de kindjes
alleen te laten in de casa; ze zagen er niet tegenop.
vrijdag 04/04
Ik stond vroeg op om foto’s af te geven aan Anisleidis (die was ik de eerste dag vergeten). Onderweg kwam ik de 2 buurmeisjes tegen, die in hun uniform naar school gingen. Ik gaf hen nog wat spulletjes. Ik gaf aan Anisleidis ook nog shampoo en bestekken, waarmee ze heel blij was.
Vandaag was het “el día de los pioneros”. In heel Cuba werd de jeugd gevierd. In het lagere schooltje was er groot feest. Eerst en vooral moesten ze allemaal de vlag groeten en de nationale hymne zingen. De kindjes hadden ook sketches ingestudeerd, en zongen in koor. Ze zijn nog serieus geïndoctrineerd: overal José Martí die de klok sloeg. Wij kregen een korte rondleiding in de klassen: de kindjes hadden vanalles in mekaar geknutseld.
Bij Gustavo, die sigaren rolt in een miserabel hutje achter het huis van Emelina, kocht ik nog vlug sigaren voor een collega(20USD voor 25stuks). Hij had niet veel tijd, want hij moest nog weg. Hij verkocht de sigaren duurder dan de vorige keer.
We namen afscheid van Emelina en Yamilka. Ik kreeg van Yamilka een armband van carey del mar met een slangenhoofd. Afscheid genomen van Maritza. Adiós Viñales, hopelijk hasta el año próximo!
We reden naar Pinar del Río om het Palacio Guash te filmen aan de buitenkant. Ik stond een heel eind in de cola (rij) om pizzaatjes te gaan halen. In Cuba vraag je uit beleefdheid “el último?” om te weten wie er het laatste in de rij staat.
Doorgereden naar Havana, waar het niet zo gemakkelijk was om de weg naar het centrum te vinden. We passeerden snel langs Parque Lenin, waar JP Lenin’s standbeeld wilde filmen. Op een volgende reis zou ik graag eens tenminste een halve dag door het park slenteren, want het is een enorme groene ruimte. We waren pas om 1800h bij Nancy en Jesús, waar ik eigenlijk om 1700h afgesproken had met Humberto. Er was een mailtje toegekomen van Marc en Nicken, en we stuurden er vlug eentje terug.
We reden naar de buitenwijk
We gingen met Humbe eten in een Ranchón vlakbij het ziekenhuis.(in Cuba zijn er restaurants met strooien daken, en die heten meestal ranchón) De bistec uruguayo was heerlijk: een soort cordon bleu van enorme proporties. Ik dronk een Cuba Libre, waar ik heel snel tipsy van werd. We reden terug naar Reina’s huis. Ze had eigenlijk eten voorzien. Ze had boodschappen gedaan en was daardoor laat thuisgekomen (ze had een zak met boodschappen in een taxi vergeten, en had met een andere taxi geprobeerd de eerste taxi te achterhalen: dat mislukte echter). Jammer van het misverstand! Ze had voor Maite haarspeldjes, en voor Jonas een spelletje gekocht.
We mochten in Reina’s eigen kamer slapen: ik met de kindjes
in haar groot bed, en JP in een enkel bed. Zij sliep bij haar zoon Omar in zijn
huis aan de straatkant. Ik ging met Humbe om 2 muziekcassettes die ik gevraagd
had. Zijn schoonbroer, Quintana, had ze nog niet opgenomen, dus moesten we
wachten. Ik zag Ana, Humbe’s zus, die een pracht van een klein babytje (7m) heeft.
Zo eentje dat ik direkt zou kidnappen, met donkere krulletjes en bijna zwarte
huidskleur. Omdat we toch moesten wachten op de cassettes gingen we nog iets
drinken. We kwamen Humbe’s neef tegen, die in Miami gewoond heeft, maar
teruggekeerd is naar Cuba. Om 0030h was ik thuis. Niet veel geslapen, in het te
kleine bed, en door het gekraai van Reina’s kippen en hanen (waar ze zo fier op
was).
zaterdag 05/04
Om 0800h opgestaan. Ik had wat cadeautjes voor Reina op een zetel gelegd, en ze was er heel blij mee. Reina was galletas aan het besmeren met mayonnaise. Bleek dat dat voor JP was. Het is hier de gewoonte mayonnaise te eten bij het ontbijt. Ik doe dat niet, en JP had er ook geen zin in. Reina’s zuster heeft ze dan opgegeten...Reina maakte lekker vers fruitsap voor ons, met melk erbij, als een soort milkshake. De kindjes waren echter erg weigerachtig om ervan te drinken, evenals van de warme melk...
JP deed met de camera een interview met Reina i.v.m. de Cubaanse libreta of bonnenboekje.
Ze heeft een oude rode Chevrolet gekocht van uit 1955, en heeft net haar theorie gedaan. Ze wou zo graag eens in een moderne auto zitten, dus mocht ze met Djiepie een toertje in de buurt doen met onze huurwagen. Ze gaf ons een schilderij met een bohío (hut) op om mee te doen naar België. Wat een idee!
Ze nam ons mee naar een hanengevecht. Ook voor haar en Humbe was het “de eerste keer”. Mij sprak het niet echt aan, maar het was eens iets unieks. De hanen zijn niet dood, maar zo springlevend zijn ze nu ook weer niet. Dat zie je natuurlijk niet in ’t centrum van Havana!
Om 1200h namen we afscheid van Reina en Humbe.
Het was
We reden naar het Palacio del Valle. Maite moest overgeven (wsl. had ze iets te kouds gedronken), en Jonas weende hartsverscheurend omdat hij niet op de foto wou.
We reden door tot in Trinidad, met
enkele “spuug”tussenpauzen voor Maite. Gelukkig was er nog plaats bij Orday y
Regla, waar we in februari reeds logeerden. We hadden een kamer met 1 dubbel
bed en 2 enkele bedden, en ventilatoren. We verfristen ons, en Maite viel bijna
direkt in slaap. Djiepie deed nog een toertje en kwam terug voor het avondmaal.
Het eten bij Regla is zeer lekker (ze hebben een goeie kokkin): camarrones
en salsa, ensalada, arroz, papas fritas, pollo. JP en ik gingen naar de
muziek luisteren van de Casa de
zondag 06/04
Lekker en uitgebreid ontbijt: brood, fruit, boter, melk, koffie, fruitsap, honing.
Ik belde naar Oma. Daarna kocht ik vlug 2 chequerés op het souvenirmarktje. De muziekinstrumenten in Trinidad zijn van betere kwaliteit dan die in Havana.
We kwamen een mevrouw tegen die kleertjes vroeg. Ze heette Lázara. Djiepie mocht haar fotograferen, en ik ging vanalles halen voor haar. Ze gaf een domino en maracas aan de kindjes.
We reden naar Topes de Collantes, maar werden slecht
ingelicht en reden verkeerd. Er was een verschil tussen het Casa de
Om 1600h belandden we (uiteindelijk) aan Playa María
Aguilar. Er waren tl. veel Cubanen, want het was zondag. JP ging snorkelen
met Maite. Om 1800h ging hij nog eens weg en weer naar Trinidad, om wat te
bezoeken. Ik bleef op ’t strand met de kindjes.
maandag 07/04
Regla wekte ons om 0230h om te vragen of we hen naar het
ziekenhuis konden brengen. Daniela, hun tweejarig dochtertje, had
Op 6km ten oosten van Trinidad staat de Mirador de
We stopten in Sancti Spiritus;.Ik
was er aangenaam door verrast! Helemaal niet toeristisch. Een soort Trinidad in
’t klein. De Puente Yayabo,een oude stenen brug, een kerk, enkele
pittoreske straatjes met kasseien. Ik begon door een open vensterraam te
babbelen met een oud vrouwtje, dat niet meer wist uit welke streek van Spanje
ze juist afkomstig was. We aten en dronken iets van een straatkraampje naast de
rivier. Op 33km van Camaguey stopten we om aan het benzinestation pizza en
spaghetti te eten. We kwamen rond 1830h toe in Camaguey. Ik wilde
weer bij Manolo slapen, zoals vorig jaar, en we vonden het huis nog tl.
gemakkelijk. Hij herkende me niet echt, en deed ook afstandelijker (ik kreeg
een hand i.p.v. een kus). Het huis ligt heel centraal, op een hoek, en heeft
een zeer ruime living met koloniale meubelen. We kregen een kamer met 2 grote
bedden en 2 ventilatoren met zicht op het parkje en de bar. Het was opvallend
hoeveel vogeltjes we konden horen fluiten. Na een opkikkerende douche deden we
nog een toertje naar de Plaza Agramonte. Aan de Casa de
dinsdag 08/04
Om 0800h ontbeten. Carlos stond ons op te wachten met zijn bicitaxi (fietstaxi), waarmee hij ons gratis vervoerde uit dankbaarheid voor de kleertjes. We hebben wel een huurauto, maar Maite en Jonas wilden dolgraag eens in een bicitaxi zitten. We reden langs het theater en naar het Plaza del Carmen, een straatje met mooi beschilderde huisjes en een plein met kerk. Er zijn een paar splinternieuwe standbeelden neergepoot van babbelende vrouwen, een koppeltje, een man die een kar met tinajones (grote aarden waterkruiken typisch voor deze stad) voortduwt. Er was net een eredienst bezig: de deur van de kerk stond wijd open. Carlos reed met ons naar het Casino Campestre. Aan de kiosk stonden er net een aantal clowns de kindjes te vermaken met het verhaal van Sneeuwwitje en de 7 Dwergen. We reden ook naar de Mercado Agropecuario El Río, vlak naast de Río Hatibonico. Veel volk, veel ambiance. Fruit zoals allerlei soorten bananen, yuca, malanga, radijzen, pepertjes, tomaten. Veel vlees van carnero (lam), varkenskoppen, varkenspoten, varkensoren.... Carlos tracteerde ons op guarapo(0,5peso, d.w.z. 1Bef): een beetje plakkerig, maar fris geserveerd eigenlijk niet slecht. De kindjes trokken wel een vies gezicht. Guarapo is het sap van suikerriet.
We bezochten nog het Museo Natal Ignacio Agramonte
(gratis als gids). Niet zo groot: living, tafel en stoelen, slaapkamer, keuken.
Allemaal op de eerste verdieping. Mooi balkon rondomrond. Van 1130-1310h reden
we naar Playa Santa Lucía. Een hele rechte weg, je kon bijna
geblinddoekt rijden. Zoals steeds stonden er heel weinig verkeersborden. Je
moet hier maar raden naar waar je rijdt...We bleven aan ’t strand van
Ik probeerde ook naar Humberto te bellen, maar wat een
moeite voor niets: telefoons kapot of gesloten, een nummer tekort of
veranderd...Tegen de tijd dat ik iemand kon bereiken, waren ze al gaan slapen.
Ik heb me nog kwaad moeten maken ook. Ik wilde nog een laatste poging
ondernemen en proberen te bellen vanuit het Gran Hotel maar wist de juiste weg
niet. Men zei me dat ik een bicitaxi moest nemen, maar ik wist dat het
niet ver was. Ik zei dat ze niet moesten denken dat alle toeristen onnozel
waren...Zo gebruik ik nog eens mijn Spaanse scheldwoorden.
woensdag 09/04
Goed geslapen! Om 100h vertrokken uit Camaguey. In het dorp Guáimaro stopten we omdat er een kermis was: rad, autootjes, mini-octopus enz. Het kostte maar 1 peso per rondje (d.w.z. 2Bef). Aan zo’n tarief mogen de kindjes van mijn part heel de dag op de kermis zitten! Een Cubaanse aardbeifrisco kosste 3 pesos (6Bef). Maite en Jonas vonden het natuurlijk leuk daar!
In Bayamo bezochten we 2 musea op het plein: Casa Natal Céspedes, met een leuk binnenbalkon. Daarna zochten we iets om te eten. Bij gebrek aan straatkraampjes vonden we aan de achterkant van de kerk een plein met een peso-restaurant. Ongelooflijk maar waar: we betaalden 25 pesos (50Bef) voor 3 spaghetti’s en een pizza!. Een tafelkleedje met vlekken, en een aantal vliegen kregen we er gratis bij. In de kerk gaf een vrouwtje ons een beetje uitleg. de kerk werd enkele jaren geleden kathedraal, nadat de paus er een bisschop benoemd had. De doopvont van Céspedes staat hier. Ze waren net bezig de schilderijen aan het restaureren.
We namen een lifter (een advokaat) mee naar Manzanillo. Daar zetten we hem af, maar we bezochten niets.
We zochten
In het dorpje Media Luna keek JP naar de buitenkant van het Museo Celia Sanchez. Zij was de vrouw die Catro en de rebllen hielp. Ze stierf in 1980.
We begonnen ongerust te worden over slaping, want over deze
streek had ik niets gevonden in de verslagen van Wegwijzer, of in de
reisgidsen. We kwamen toe bij zonsondergang in Niquero. Er was zelfs een
hotel: Hotel Niquero. Het was wel dubbel zo duur als we gewoon zijn: er was
geen vierpersoonskamer meer, dus moesten we twee kamers nemen à 20USD elk, met
AC en grote badkamer, zonder ontbijt. Eerst douchen, want we plakten van het
zweet. We aten in ’t restaurant van ’t hotel: vaca frita, ternura, congrí,
tostones.
donderdag 10/04
Ik sliep zeer goed, tot ze me om 0700h telefoneerden om te zeggen dat JP de auto moest verzetten omdat de nachtwaker zij dienst erop zat. We wilden betalen met VISA, maar het apparaatje werkte niet, dus moesten we later weerkeren om te betalen.
We reden naar de Desembarcadero del Granma. Een
piepklein museumpje, een kopie van de Granma zelf (de originele boot ligt in
Havana aan het Museo de
We reden via Pilón naar de kustweg ten zuiden van de Sierra
Maestra. De weg is tl. goed, vlak naast de zee. Veel rotsen, en hier en
daar een strandje te zien. We bleven een half uurtje aan het zwarte strand van Marea
del Portillo. JP had gehoord dat er een beetje verder een beter strand was,
maar dat hebben we nooit gevonden... We namen een lifter mee tot aan
We zagen
vrijdag 11/04
Om 0830h ontbeten: voor elk een potje fruta bomba en banaan, veel brood, chocomelk, koffie, boter. Nieuw voor mij was het Cementerio Ifigenia.
Het graf van José Martí:
Het graf is versierd met schilden van de Amerikaanse republieken van Amerika. Ze gaven elk een stukje aarde.Hat standbeeld is uit cararamarmer. Martí wilde cara al sol begraven worden, en dat heeft men in ere gehouden: het graf is zó gemaakt dat er altijd een zonnestraal op valt. Martí is gestorven tijdens de strijd. Hij werd hier begraven omdat dit een grote begraafplaats was, in 1834.
Elk half uur (tussen 0900-1700h) is er hier
aflossing van de wacht aan het enorme graf van José Martí, met 3 soldaten en
muziek uit luidsprekers.
We reden door naar de Moncada-kazerne. Deze keer namen we geen gids, en daardoor was ons bezoek rap gedaan. Toen ik hier vorig jaar was met Veerle, hadden we een uitstekende gids. Dan terug naar het centrum. Museo Velazquez blijft me bekoren! Ik vind het houtwerk van de overhangende balkons prachtig, en ook het versierde cederhouten plafond is subliem.
Volgende halte was het Museo Bacardí. Djiepie legde
uit dat hij een documentaire over Cuba wil maken, en we kregen een gidse mee.
Deze keer kreeg ik ook het eerste verdiep te zien, met schilderijen, waarvan ik
de vorige keer het bestaan niet vermoedde. De kelder, met de archeologische
collectie met o.a. een mummie, was gesloten wegens restauratie.
Emilio Bacardí Moureau werd geboren in 1899. Hij vocht tegen de Spanjaarden. Hij was oorlogsverslaggever., en ook burgemeester, schilder; schrijver. Hij was al dood bij de opening van dit museum. Santiago was de laatste van de 7 steden die door Velazquez gesticht werden.
Het paard met ruiter in de benedenzaal stelde eigenlijk Rey Fernando voor, maar men heeft later zijn kroon vervangen door een hoed, en zo veranderde de ruiter in de heilige Santiago.
Met de slaven ontstonden er cabildos congos (een cabildo had een troon en kroon). De Spanjaarden merkten dat de slaven beter werkten als ze hun gewoonten konden verderzetten.
Hier waren er veel mambí’s, zwarten die in de vrijheidsstrijd vochten. Ze gebruikten hun machete als wapen i.p.v. werkinstrument.
Er is beneden ook een galerij van de generaals. Zij droegen raar genoeg ook soms strooien hoeden. (traje de gala= stadskledij)
José Martí verenigde niet
alleen Cubanen maar ook andere latijnsamerikanen om tegen de Spanjaarden te
vechten.
We reden ook naar Trocha, want JP had gehoord dat er daar een groot feest was. Inderdaad: er was daar veel volk, maar op het podium werden vooral onderscheidingen uitgedeeld van “de beste” hier en “de beste” daar.
We reden door naar het fort El Morro (telefoon: 691 569), waar we eerst nog met de kindjes naar ’t strand gingen. We werden er wel aangeklampt. Er wilde iemand mee met ons naar de fortaleza, en daarna naar Santiago zelf. JP had al toegezegd, maar ik zag zijn trucje al aankomen (nl. dat hij een avondje op onze kosten zou leven) en zei dat we nooit iemand meenemen met de auto....
Boven aan de fortaleza was er een grote Cubaanse bende die veel plezier maakte en min of meer aan ’t oefenen was voor toneel. Tof! Bij zonsondergang, om 1900h, was er een kanonschot.
In onze casa hadden we het avondmaal gevraagd om
2000h, maar er was in de hele wijk geen licht of elektriciteit dus moesten we
wachten tot 2100h. D.w.z. ook douchen in de donkerte, geen
airconditioning...dit is CUBA!
zaterdag 12/04
Djiepie stond vroeg op om naar El Cobre te rijden en
er een doop te filmen. De kindjes en ik bleven langer slapen. We ontbeten met
een Oostenrijker, Egon Wibmer, met wie ik een hele tijd praatte. Rond 1100h
waren we eindelijk op weg (JP had nl. 50km verkeerd gereden om naar El Cobre te
rijden, omdat hij een lifter meegenomen had die zo nodig de weg moest
wijzen...). ’t was een half uurtje rijden naar de Valle de
Thuis gedoucht en weer heerlijk gegeten: camarrones,
pollo, bistec de cerdo. Maite en Jonas bleven in de kamer, en JP en ik
gingen op ’t balkon van Hotel Grande eens kijken naar Santiago by
night.Dan naar de casa de la trova (1USD), waar er een optreden was met
goeie son-muziek. Toen dat optreden gedaan was, moesten we in de gang wachten
voor een volgend optreden (opnieuw te betalen, 3USD) op ’t eerste verdiep. Ik
keek naar links, en wie zag ik daar plots voor mijn neus staan? Rudens, een
jongen waar ik vorig jaar in Baracoa veel mee gedanst heb. Wat een toeval, en
dat in zo’n grote stad als Santiago! Hij was hier een neef komen bezoeken. JP
ging huiswaarts, en ik ging met Rudens nog naar Bar Claqueta (2USD inkl.
een Cuba Libre) om te babbelen en een beetje te dansen.
zondag 13/04
Deze nacht sliep ik niet zo goed. We vertrokken rond 0930h naar Baracoa. Rudens reed mee, want hij moest terug naar Baracoa. Het was tl. mistig, en er was geen zon. Misschien gelukkig maar, omdat we een heel eind met de auto moesten rijden. JP stopte nogal veel onderweg om te filmen; Van de landschappen aan de farola –de weg die pas rond 1960 aangelegd werd om Baracoa met de rest van Cuba te verbinden- konden we niet veel zien. We kwamen pas om 1430h in Baracoa toe, in de regen. Aan de casa stond Lucy reeds op het balkon. Ze riep Leo, en die vloog in mijn armen. Ik leerde Leo (7j) vorig jaar kennen. Zijn ouders zorgen niet voor hem, en Lucy, de bazin van de casa, zorgt voor hem. Leo noemde me zijn mami, en hij is eigenlijk.mijn Cubaans zoontje geworden. Hij had JP nog nooit gezien en noemde hem toch direkt papi; en Maite en Jonas werden omgedoopt tot zijn hermanito en hermanita. Leo had simpele kleren aan, en Lucy gaf hem opdracht zich te wassen, en hij kwam helemaal “opgepoetst” terug. Jonas gaf hem zijn pluchen Pinocchio, autootjes, knikkers, en Maite gaf hem haar Po. Ik had kleertjes, sandaaltjes, stiften, kleurpotloden, een pennendoos en kleurboek mee voor hem. Eigenlijk was het de bedoeling dat we naar ’t strand van Baracoa zouden gaan, aan de Boca de Miel, maar door de regen kon dat niet. We namen Leo mee op ons bezoek.
Eerst gingen we naar René, de adoptiezoon van “la rusa”, een gekend figuur hier. We moesten hem een foto afgeven van vrienden uit Brugge. Dan zochten we het huis van Dignatario Matos, een gitarist. Hij kwam net thuis. We moesten hem ook de groeten doen van onze Brugse vrienden. Hij haalde er een andere man bij die marimba speelt, en samen speelden ze met plezier op ’t gezicht een aantal liedjes voor ons: el Cuarto de Tula, la negra Tomasa, Chachacha... Om hen te bedanken voor de hartelijke ontvangst kochten we een CD van hen. We konden daar nog wel een eindje blijven zitten, maar de kindjes begonnen ongeduldig te worden, en Leo leidde ons naar Hotel El Castillo. Leo beweerde dat het zwembad daar overdekt was (want het regende nog altijd heel hevig). Maar daar was natuurlijk niets van waar: het zwembad is in openlucht; Maar ja, in’t water is men ook nat, dus wat maakt de regen dan nog uit? De kindjes kleren uit, zwempak aan (Leo in zijn onderbroek), en ploeteren maar. Leo had in de auto opblaasbare matrasjes zien liggen, en die moest ik natuurlijk gaan halen en opblazen. Ondertussen aten JP en ik iets op het overdekte terras, een beetje rillend vanwege de wind.
In de casa aten we lekkere soep, langosta, vis met cocosmelk (een specialiteit van Baracoa), pollo, camarrones, en zelfs een ijsje. Er zat ook een koppel vriendelijke Canadezen bij ons, die 4 maand op weg waren.
Ik belde naar Yenri, een andere vriend van vorig jaar, en hij kwam een babbeltje doen; Ik had kleren mee van Maite voor zijn dochtertje Angelica. Ik ben blij voor Yenri dat hij werk gevonden heeft: hij mag ijs maken en daarna de ijsjes verkopen.
JP bleef in de casa, en ik ging nog naar de casa de la trova, waar ik afgesproken had met Rudens om te dansen (Rudens danst fantastisch goed). Er was goeie muziek en ambiance. Ik kocht een fles rum voor 3USD.(daar doe je lang mee, je kunt er meer mensen mee plezier doen, en ’t is goedkoper dan telkens pintjes te betalen) Rudens deed de fles open en liet er eerst een beetje van op de grond lopen, als eerbetoon voor zijn voorouders. De casa de la trova van Baracoa vind ik de beste om zich te amuseren. We gingen nog naar de Artex, waar de muziek van Polo Montañez speelde, maar er lagen teveel plassen op de binnenkoer om daar te kunnen dansen. We ontmoetten er nog een andere vriend van vorig jaar, Joel.
Artex-winkels zijn
winkels waar typische Cubaanse produkten verkocht worden zoals CD’s en
cassetten van Cubaanse muzikanten, T-shirts en andere souvenirs, muziekinstrumenten
zoals maracas, chequerés, claves. Meestal is er ook een leuke bar aan
verbonden.
maandag 14/04
We sliepen lang vandaag. Om 0900h had ik moeite om op te staan.
Lekker ontbijt: brood, boter, honing, lekkere dikke chocomelk (een specialiteit
van Baracoa), banaan, mandarijn, ei. Het was weer zeer erg aan ’t regenen! We
gingen vlug naar ’t schooltje van Leo, om de hoek, naast de kerk. Hij
had zijn nieuw schoolgerief dat hij van ons gekregen had fier op zijn bank
gelegd. In de simpele en lelijke kerk van Baracoa staat de Cruz de
Tijdens een opklaring reden we met Leo naar ‘t strand, maar we konden niet doorwandelen tot aan de Boca de Miel, omdat het bruinachtige water kolkte door een laag stuk strand. Leootje begon wat salsa te dansen. We reden nog wat rond met de auto, maar de regen was te heftig. Wat een strontweer, en dat juist bij Leo! De kindjes hadden zo uitgekeken naar het bezoek aan mijn “zoontje”!
Lucy wist dat we zouden komen omdat ik in ’t begin van de reis getelefoneerd had, en ze had een speenvarkentje gekocht met de bedoeling dat op ’t strand te roosteren en op te eten met de familie, als feestmaal. Deze plannen vielen letterlijk in ’t water door de stortbuien, dus het varkentje moesten we thuis en binnen opeten (JP moest het gaan halen met de auto). Maite en Jonas moesten toch even raar kijken toen ze het varken op zijn geheel zo op een schaal zagen liggen... We kregen eerst het geroosterde vel geserveerd, knapperig, als een lekkernij. Ik vond daar niet zoveel aan, maar liet er niet teveel van merken. Lucy had ook tostones gemaakt, maar met look i.p.v. “naturel”: heerlijk! Leo at mee met ons, net zoals gisteren; Hij is nogal een “smospot” aan tafel!!! Hij zei me weer” mami, no te vayas”, zoals vorig jaar.
Ik belde eens naar Humberto. Die zit nog steeds in Havana,
omdat de lancha naar Isla de
dinsdag 15/04
Om 0730h opgestaan. Ik was heel de dag doodop, omdat ik gisteren zo laat in mijn bed lag.
Lucy bood ons het ontbijt gratis aan, omdat ze mij zo graag ziet. Leo moest niet naar school, omdat het dak lekte... We namen afscheid (deze keer zonder tranen, niet zoals vorig jaar). Ik ben er zeker van Leo binnenkort terug te zien. Lucy stelde voor dat Maite en Jonas in de grote vakantie naar Baracoa komen om met Leo te spelen. Ze zou voor hen zorgen als voor haar eigen kinderen. Daar ben ik heel zeker van. Ik vind het eigenlijk een schitterend idee, maar ik zou nog een jaartje wachten, want Jonas weent nog tl. veel, en ze kennen amper enkele woorden Spaans.
We namen de weg langs de noordkust. We namen Rudens mee naar
Moa, waar z’n moeder eigenlijk woont (zijn ouders zijn geschieden). Het
gedeelte van de weg tot Moa is superslecht, met veel putten. Hoe de bussen
kunnen rijden op zo’n weg is mij een vraag. Het landschap is wel mooi, tropisch
en gevarieerd. Het was droog, en we stopten eventjes aan Playa Maguana.
Bij zonnig weer zouden we hier aan ’t strand gezeten hebben, maar dat was nog
te nat...Moa is lelijk, met veel industrie en rookpluimen. Via Mayari
(van ’t liedje ChanChan van de Buena Vista Social Club) doorgereden naar
Banes. Daar kende ik maar één adres om te slapen, en
dat was volzet. Na wat zoeken vonden we uiteindelijk iets aan de rand van’t
stadje, “El Castillito”. Heel vriendelijke mensen, en de auto konden we binnen
’t hekken zetten, zonder bij te betalen. Een dubbel bed, een veldbed en een
sofa voor 15USD (i.p.v. 20USD), en 5USD per avondmaal. We bezochten het Museo
Indocubano, met archeologische vondsten van de taíno-indianen. Niet groot,
maar wel interessant: flinten, colliers, idooltjes, potscherven... De museólogo,
Luís Quiñonez García, leidde ons rond. Hij bracht ons ook naar een galería
de arte, waar hij een goochelaar vroeg om enkele kunstjes te tonen aan
de kinderen. In de Casa de
’t Was weer beginnen regenen, maar toch reden we naar de zee (Playa de Morales). JP filmde, maar wij bleven in de auto zitten, want ’t was te erg. We aten in de casa: congrí, pollo, lekkere bistec, heerlijke dunne mariquitas de plátano, bakbanan, tomaten.
Daarna speelden de kindjes nog een beetje met een vierjarig
jongetje. (eigenlijk was ’t vooral dat jongetje dat aandrong om te spelen).
woensdag 16/04
Ik was vandaag nog steeds moe van uit te gaan!
We bezochten de Chorro de Maita. De overdekte archeologische site, een indianenbegraafplaats, was gratis als gids. Het imitatiedorp zelf kostte 3USD, inkl. een drankje. Jonas vond dat heel boeiend, zijn fantasie begon te werken.
We reden door naar Guardalavaca, waar we op ’t strand
zaten. Op een bepaald moment regende het terwijl de zon scheen. Maite en JP
snorkelden, zoals gewoonlijk. Ik vond het wel wat ontgoochelend, want er waren
veel hotels. Het zand was wel mooi geel.
Parque Bariay:
Er was een nagemaakt
Spaans fort (fortín español), waar Alexander onze gids was. Het fortín
español is uit de 19°E, uit jiquí-hout. Daarnaast staat een kopie van een carey,
een indianenhut, waarin over ’t algemeen een twaalftal personen leefden. Er
waren drie bergen in deze omgeving die van ver te zien waren: de Silla de
Gibara 307m; Cerro de los Portales 212m; Mezquita de Colón 125m. Op 27/11 zou
Columbus in Baracoa geland zijn. Colón had een blauwe vlag met 5 gele ankers.
Sculpturen:
-tweede sculptuur: god van de sigaren
-hacha de Holguín
-dios de la muerte
-midden: dios de la
lluvia
Er waren veel schelpen tentoongesteld. Ze heetten cobo als gewone schelp, en guama indien ze als muziekinstrument gebruikt werden. Buiten staat er een standbeeldje van een perro mudo. Er staat ook een constructie waarbij de cirkels hutten en dansen uitbeelden, en druppels werkinstrumenten.
Het was weer mooi weer vandaag, maar om 1900h begon het te
gieten en te stortregenen, zodat het voor JP zeer moeilijk was om te rijden. We
kwamen rond 2000h toe in Camaguey. Manolo had geen plaats meer, maar
omdat we hem in de na
’t Zijn zo’n toffe mensen! Ze zeiden dat we naar hen gebeld
moesten hebben, dat zij voor ons een maaltijd bereid zouden hebben.
donderdag 17/04
Om 0700h opgestaan en om 0800h vertrokken naar Cayo Coco. We waren er rond 1140h. Je geraakt op de
Cayo via een pedraplén. In de verte zagen we twee grote roze vlekken:
dat waren enkele honderden flamingo’s, maar ze waren te ver om ze apart te
onderscheiden. We bleven tot 1530h aan Playa Flamenco. Een smal strand,
weinig toeristen, geen hotel te zien.(hoewel er zeker heel veel zijn ) Prachtig
blauwgroen water! Op sommige plekken was het water zo ondiep, dat je midden in
de zee kon liggen. Gewoonweg ZALIG! Jonas bruinde veel op zijn rug. We reden
door en zagen in Mayajagua plots een zwembad aan de rand van de weg. We
hadden nog geen slaping en ik zei tegen JP: misschien is dit wel een hotel en
zijn de prijzen redelijk. We stopten om de prijs te vragen van “Villa San
José del Lago”, en bleven: 43USD voor een eigen huisje met 2 slaapkamers,
living, TV, keukentje (een vierpersoonskamer zou 37USD gekost hebben, maar die
was volzet). Een groot mooi zwembad, met een gedeelte met heel warm water; Er
was ook een natuurlijk ogend groenachtig meer. Er zaten zelfs 3 flamingo’s, en
achter een afsluiting zat een kleine krokodil. Het avondmaal in ’t restaurant
van ’t hotel was niet zo speciaal. Ik profiteerde van de TV en keek naar een
latijnsamerikaanse top30. Toen ik wilde gaan slapen, zag ik een kikker op de
muur zitten. JP moest die wegdoen. Hij nam een strandemmertje, maar de kikker
sprong weg. Ik schruwelde wel! JP kon de kikker uiteindelijk pakken, en toen
hij hem uit het emmertje haalde, bleken zijn poten wel 30cm lang te zijn.
Verschrikkelijk!
vrijdag 18/04
Om 0800h opgestaan. Ik belde eens naar Oma. Het is zeer moeilijk om van hier naar huis te bellen: geen telefoons, uurverschil, overdag geen tijd...
We gingen in ’t dorp ontbijten, omdat dat wsl. beter en goedkoper was dan in ’t hotel. Zo konden we nog eens genieten van de Cubaanse sfeer: de school die bezig was, een lege apotheek, mensen die stonden te drummen voor een winkel...We aten pizza en ijs. Thuis zouden we dat zo vroeg ’s morgens niet doen, maar hier smaakt alles altijd.
We zaten nog aan ’t zwembad, en reden rond de vroege
We reden door naar Remedios. Het
hoofdplein was juist mooi verlicht door de na
Een parranda is een stoet die uitgaat rond de kerstperiode, enkel in Remedios. De twee wijken van het stadje rivaliseren dan met elkaar, voor de mooiste kar. Het feest gaat gepaard met vuurwerk en straatmuziek.
Het was van Remedios nog 45km rijden naar Santa Clara. Met het eenrichtingsverkeer was het moeilijk om op de goeie plaats uit te komen. We hadden een casa gevonden uit de Guide du Routard, maar die was vol. Maar zoals steeds werden we doorverwezen naar Laura Torres Gómez. Voor 20USD kregen we een kamer met AC, een dubbel bed, een enkel bed en een sofa. Laura had een dochtertje van 8 jaar, Liana. Laura kon geen eten koken voor ons omdat ze naar een vrouwenvergadering moest, maar ze belde naar een paladar.In de Bodeguita del Centro aten we een lekkere en enorme portie bistec parmesano, ensalada variada. De congrí smaakte niet zo lekker, en de papas fritas zagen er goed uit van ver, maar waren veel te hard.
Djiepie ging nog een toertje doen in ’t centrum, maar kwam
snel terug.
zaterdag 19/04
Geslapen tot 0800h. Ontbijt genomen voor 2 personen. Maite en Jonas eten toch niet veel, en ze willen nooit ei of melk. We gingen naar Parque Vidal. Het was er een gezellige drukte, want ’t was zaterdag. Bloemenstalletjes, geitenkarretjes voor de kindjes, kindjes die zongen, een hulde aan Martí...Ik ging met Jonas op zoek naar een CD van Jerry Rivera. Ik stapte binnen in een soort hifi-winkel (wow, en dat voor Cuba!). Ze speelden net mijn lievelingsliedje “Vuela muy alto”. Ik zei tegen de verkoopster: “dit moet ik hebben”. Haar collega was net bezig een installatie aan ’t verkopen. Hij deed toen teken dat ik een zelf opgenomen CD kon krijgen voor 3USD. Ik betaalde vlug, en hij haalde vanuit een gesloten kastje “onder de toog” een CD uit die al in een plastic zakje zat. Wat een gedoe!
|
We reden verder door
Santa Clara, tot aan het standbeeld van “el Che de los niños”. Ik had
er nog nooit over gelezen, maar JP wist er veel over. Een heel treffend
standbeeld, met veel details: een fiets op zijn schoen, een leger die uit
zijn broeksriem tevoorschijn komt, Don Quijote op zijn borstzak...Er lagen
verse bloemen voor het beeld. Heel fameus is ook het Monumento a |
|
De munitie van de trein was bedoeld voor het leger van dictator Batista. Het leger kreeg een serieuze klap in het gezicht. Men spreekt van 300 revolutionairen tegen 1000 soldaten van Batista. Dit was het begin van de overwinning van de revolutionairen. |
We reden door naar Playa Larga. Daar zijn niet zoveel casas, en ik wilde eigenlijk slapen bij Nivaldo, waar we op onze eerste Cuba-reis zo heerlijk gegeten hadden. Jammer genoeg was hij volzet, en we werden steeds doorverwezen: heel Playa Larga zat vol.We reden dan maar door naar Playa Girón. De weg van Playa Larga naar Playa Girón lag vol krabben. Het waren er echt veel, en het was heel moeilijk om ze te ontwijken.
Krabben:
Die lopen in het voorjaar van het binnenland naar de zee om eitjes te leggen, en komen daarna terug aan land. Heel veel van hen overleven de tocht niet en worden doodgereden. In de winter leven ze in de rotsen. De koudde doodt hen.
In Playa Girón had ik een adres, maar die was vol. Gelukkig
was er plaats aan de overkant van de straat, bij Zoila. (20USD voor een kamer
met 2 dubbele bedden, ventilator, 7 à 8USD dîner, 3USD ontbijt). We gingen nog
naar ’t strand rond 1730h. We kwamen 2 Antwerpse fietsters tegen, en Frank en
Katrien, twee Bruggelingen. Na ’t dîner (inktvis in saus)babbelde ik nog wat
met een aantal jonge Franse toeristen, die ook in onze casa logeerden.
zondag 20/04
We gingen Frank en Katrien ophalen (die met het openbaar vervoer reisden), en reden naar Playa Larga. Deze keer lag de weg helemaal vol met krabben, er was geen ontwijken aan. De weg stonk gewoon naar de vis, tot in de auto. Het was als een tapijt geplette tomaten. Dit hadden we nog nooit gezien! JP zette mij en de kindjes af aan ’t zwembad van Villa Playa Larga, een bungalowcomplex, waar we gratis konden zwemmen.Door de “krabbenhindernis” kwamen JP & Bruggelingen te laat aan in Laguna de las Salinas, aan het park waar ze met een gids zouden rondlopen om vogels te zien. Ze bezochten dan maar Guamá, een nagemaakt indianendorp waar je met dure bootjes naartoe moest gaan. Daarna kwamen ze nog een uurtje zwemmen aan ’t zwembad, en dan konden ze eindelijk naar Salinas. Ondertussen had de auto een lekke band gekregen (wsl. het resultaat van de krabben, die hun ‘stekels’ omhoog steken ter verdediging als er een auto aankomt). Maite en Jonas hebben heel de dag in ’t zwembad gezeten, ze zijn zelfs niet naar ’t strand geweest. Ik ging eens kijken naar ’t strand en zag daar de 2 fietsters zitten. Éen van hen had ook een platte band gekregen door de krabben. Rond 1730h langs de krabbenweg teruggekeerd naar Playa Girón. Daar zou er feest zijn, maar er was niets te zien. We bezochten het Museo Girón, dat klein maar toch wel interessant was.
Museo Girón:
Buiten staat een Brits vliegtuig dat door de Cubanen neergehaald is tijdens de oorlog aan de Varkensbaai
Twee zalen met veel foto’s.
De mensen van Península Zapata waren vóór de revolutie zeer arm. De carboneros leefden in erbarmelijke omstandigheden. Er was veel kindersterfte omdat er geen wegen waren, en de mensen dus geen hulp konden gaan halen.
We aten in de casa: congrí, papas fritas, boniato,
lekkere langosta en salsa. Daarna gingen we naar de casa van
Raúl, waar de Bruggelingen zaten. Katrien was vandaag 46 jaar, en ze hadden rum
gekocht, en Raúl had flan gemaakt en koekjes laten bakken. Lekker! De kindjes
waren al rap aan ’t zagen om naar huis te gaan, zodat JP vroeger doorging. Ik
ging een uurtje later te voet terug, in de donkerte. Niet praktisch, zo
stapppen zonder licht, maar hier zie je tenminste de sterren nog.
maandag 21/04
Vóór we vertrokken gingen we bij de buren eens kijken naar de jutías-kwekerij.
De buurman kweekt ze als zijn hobby. Hij is met kweken begonnen in 1997 met 3 vrouwtjes en 1 mannetje. Nu heeft hij al 88 jutías. Deze zomer komt er een programma op de Cubaanse TV “Enigma del verano”, waarin deze jutíaskweker voorkomt.
Jutías:
Diersoort die bijna
helemaal uitgestorven is. Twee keer per jaar worden de wijfjes zwanger. Een
zwangerschap duurt 3 ½ maand. Per worp zijn er 2 à 3 kleintjes. Een vrouwtje
heeft 4 tepels, 2 aan elke zijkant (dus niet onderaan!). De kleintjes worden
gezoogd tot ze groot zijn. Een jutía leeft gemiddeld 15 jaar. Een jutía eet schors,
fruta bomba, planten.
We wilden in Hotel Dos Mares slapen, waar ik een reservatie had. Blijkbaar moesten we extra betalen voor kinderbedden, en dat wilden we niet. Ik werd kwaad en we trapten het af. Gelukkig had ik de namen van enkele schaarse casas. (Varadero is het mekka van de zonnekloppers, en veel Cubaans is er niet aan). De eerste casa had geen vierpersoonskamer, de tweede was volzet, en derde was goed, maar wel illegaal. We bleven daar: 30USD, dus 10USD meer dan elders, maar Varadero is dan ook zuiver toeristisch. Daarvoor kregen we een dubbel en een enkel bed, en in een andere kamer een enkel bed. De douche stond vlak naast het WC, dus erg groot was de badkamer niet..Maar ja, voor 1 nacht...We moesten aan de andere kant naar buiten gaan, want ‘madam’ was bang voor de inspecteurs. Ze was ook blij dat we de auto moesten teruggeven, want met een auto voor de deur kunnen ze zéker zien dat er toeristen in huis zijn. We gingen naar ’t strand. Hier valt niets te snorkelen, want de bodem is alleen maar zand. Het water is wel echt mooi blauw, kilometers lang!
’s Avonds aten we in een restaurantje enkele straten verder,
“Vicaria”. Lekker, maar niet zo uitgebreid: cerveza, congrí, papas
fritas, camarrones voor 5USD). In ’t hotel aan de overkant van onze straat
keek ik nog naar een modeshow en goochelshow.
dinsdag 22/04
Een laatste keer in pesos betaald: een brood aan 8 pesos. We stapten een heel eind naar de grote souvenirmarkt (we sliepen aan Calle 21, en de markt was rond Calle 46 ). Ik kocht 2 sleutelhangers voor 1USD, en een mooie gekleurde kleine chequeré voor 1USD. Jonas ging mee met mij om in de Artex nog enkele CD’s en een T-shirt te kopen voor nonkel Bertje.
We zaten nog enkele uren aan ’t strand. JP ging met de
kindjes spaghetti eten, maar ik bleef in de zon liggen. Ik kwam nog een Vlaams
koppeltje tegen dat een fietsreis deed. We aten nog een ijsje met 3 bollen, en
dan was het tijd om te douchen en de taxi te nemen naar de luchthaven. De
chauffeur vroeg 25USD, maar ik wist dat het maar 20USD was, dus meer betaalde
ik niet. We kochten nog 2 flessen rum (ietsje duurder dan vóór de douane!), een
Che-T-shirt voor Jonas en een T-shirt voor Djiepie. De terugvlucht verliep zeer
goed. Deze keer kregen de kinderen geen rugzakje met speelgoedjes, wsl. omdat
het een nachtvlucht was en ze moesten slapen.
woensdag 23/04
Rond 1300h toegekomen in Amsterdam, na een vlucht van