Tangopostale 2013: Peña

maandag 1 juli 2013 - Stade Ernest Wallon, Toulouse

	Traditioneel is er op de eerste avond van het festival een peña. Die vindt plaats op een toch wel bijzondere locatie, nl. in het rugbystadion van Toulouse dat een capaciteit heeft van 19.500 zitplaatsen.



Toulouse is trots op haar rugbytraditie. De “rouges et noirs” die er hun thuismatchen spelen werden 19 keer kampioen van Frankrijk (o.a. in 2011 en 2012) en 4 maal kampioen van Europa (1996, 2003, 2005, 2010). In 2013 strandde Toulouse in de kwartfinale van het Europees kampioenschap en werd het slechts 13^de in de nationale kompetitie.



Het idee van de peña tijdens Tangopostale is om vele mensen samen te brengen voor een feest, met niet alleen tango, maar ook andere genres die er raakvlakken mee hebben.

	De peña trekt veel volk aan. De “Prairie des Filtres”, een receptiezaal voor 800 mensen kijkt uit op het voetbalstadion. Let wel, het is niet de grootste zaal in het stadion. Daarnaast is er nog de Pavillon Ponts Jumeaux, waar 2000 mensen in kunnen.



De meeste deelnemers aan de peña kiezen ervoor te tafelen en het menu te bestellen.













	Omdat er ook vele bedrijfsleiders en sponsors aan deze avond deelnemen, wordt me gevraagd om niet kwistig te zijn in het nemen van foto’s van de aanwezigen.













	Bij de eregasten valt vooral Omar Hassan op, een ex-rugbyspeler van Toulouse. De Argentijn van Libanese afkomst, nu 43 jaar, speelde 12 jaar lang voor de nationale ploeg van Argentinië en beleefde zijn topjaren bij de Puma’s van Toulouse, waar hij van 2004 tot aan zijn pensioen in 2008 aantrad.






Een groot half uur later dan voorzien, om 21.30 uur begint het spektakel met een eerste Argentijnse volksdans, gebracht door de groep De Mi Tierra.

De Mi Tierra brengt een staalplaat van de Argentijnse folklore met o.a. de plechtige huella uit het zuiden van Argentiniê en de romantische zamba uit het noorden van Argentinië.


	De dansen volgen elkaar snel op.







We zijn al aanbeland aan de baile de los pañuelos (de zakdoekendans).









	Verder ook populaire dansen, zoals de chacarera en de gato.





Net zoals bij de vorige edities kiest de organisatie elk jaar voor een thema die als het ware de rode draad vormt doorheen het hele festival. Dit jaar viel daarbij de keuze op de migraties en wat die teweegbrachten. Een positief gevolg was het samensmelten van culturen.


De samensmelting van culturen uitte zich ook in de muziek. Ziehier Trio Barrio aan het werk.


Trio Batacazo, een groep uit Toulouse, waar we, als je ’t mij vraagt, nog van zullen horen! Hier voor de gelegenheid uitgebreid tot een kwartet en even later door de toevoeging van een zanger tot een kwintet.

Bijzonder kleurrijk, vrolijk en opzwepend zijn de dansen uit het noordwesten dat aanpaalt aan Bolivië.








Algemene stilte voor de imponerende verschijning van Maria Belen Giachello, begeleid door het orkest Chivilcoy.



	En nog is het niet voorbij, want we hebben een zapateo te goed.





	De zapateo is heel macho, heel viraal gebracht, de moeite om te filmen of te fotograferen. Maar het is niet om die reden dat Christian naar zijn fototoestel grijpt…

Het is Christian om deze man te doen: De Argentijn en ex-Poema Omar Hasan blijkt na zijn carrière als internationele rugbyspeler gekozen te hebben voor een carrière als bariton zanger.


Er volgen nog tal van tangodemo’s, waarbij de dansers telkens samensmelten met de musici en dus dansen op muziek van de verschillende orkesten. Bij de dansers zien we o.a. volgende dansers aan het werk: Pablo en Emilie Tegli, Gustavo Gomez, Marina Carranza, Maria Belen….

















	Tot slot, of toch bijna, is er een finale grote chacarera.











	Volgt nog een grappig act met een vrouw verkleed als rugbyspeler, op de gevoelige plaat gelegd door Christian en dan mogen de danslustigen zich stilaan opmaken voor de milonga die nog tot een gat in de nacht zal duren (tot ca. 3.00 uur).