dinsdag 5 april 2015

Salon Canning, Scalabrini Ortiz 1331, Palermo,
Buenos Aires

Milonga Parakultural



	De danszaal in Salon Canning ligt wat weg van de straat. Je komt er via een lange gang die vol hangt met foto's van het tangosalon.


De zaal wordt door vele toeristen bezocht. En terecht, want ze is een streling voor het oog. Mocht er een wedstrijd worden uitgeschreven voor mooiste tangosalon in Buenos Aires, dan denk ik dat Salon Canning met de hoofdprijs zou gaan lopen.

	Het gebouw wordt dagelijks gebruikt voor tangosalons door verschillende verenigingen. Degene die er meest gebruik van maakt, is Parakultural. Zij begonnen aanvankelijk met een tangosalon op maandag en voegden er later de vrijdagavond bij. In 2004 kwam daar ook de dinsdag bij.

Dario Rodriguez organiseerde er 35 jaar lang 3 keer per week een milonga op woensdag, zaterdag en zondag, maar de man overleed in 2015. Zijn dochter Patricia nam het van hem over. Zij behoort tot A Puro Tango, die met de volgende uurregeling uitpakt: woensdag van 16.00 uur tot middernacht, zaterdag van 23.00 tot 4.30 uur en zondag van 18.00 tot 1.00 uur.





Ik ga er meteen dansen, eerst met een vrouw die dichtbij zit, met Nikita uit Korea. Ze heeft 4 jaar danservaring en is een prachtige vrouw, met kort, dik zwart haar. Ze is heel vriendelijk en we dansen een leuke tanda. Ze is hier om Spaans en tango te leren. Ze vindt het super dat ik zo veel figuren dans. Daarna volgt Moon uit Washington voor een nieuwe toffe tanda. Ze danst nog maar anderhalf jaar en is hier op zakenreis. Ze is ook van Aziatische afkomst. Als derde dans ik met Lilylily, de Mexicaanse die het weer niet kan laten om mee te zingen en af en toe ‘yes’ te zeggen. Vervolgens ga ik aan de zwier met Paula uit Napels, een ietwat zwaarlijvige vrouw.

	De dansvloer in de feestzaal (de salón Helénico) is 50 jaar oud en is in eik.



	De presentatie van het programma en van de orkesten en danskoppels die er optreden, gebeurt door Omar Viola, de man aan het roer bij Parakultural.

Het programma is indrukwekkend. Het ligt op elke tafel als onderlegger.

Hij kondigt het orkest aan dat omstreeks 1.30 uur in volle formatie aantreed. Het is het Orquesta Pichuco. De groep telt 12 musici, waaronder 4 bandoneonisten en 5 violisten, een violoncellospeler, een pianist, een contrabasspeler en een gastzanger, die heel passioneel met veel mimiek een 4-tal liedjes zingt. Het orkest staat ervoor bekend te spelen in de stijl van Anibal Troilo, die de bijnaam Pichuco had.



Op de violoncello: Martín Baldi.	En op de bandoneon: Renato Venturini, Bruno Ludueña, Yuki Okumura en Lucas Pantarotto.







Mannen en vrouwen zitten hier door mekaar. Een inkomticket kost 75 pesos, een flesje water 28 pesos.




	Wanneer het orkest stopt met spelen, dans ik nog met Anne uit Duitsland, met een Engelse en een vrouw uit Singapore die al een jaar in Buenos Aires woont. Ik dans alle tandas met hen in milonguerostijl. Als laatste volgt nog een tanda met Lily Lily, mijn dansmaatje uit Mexico.